Verborgen gebreken - Renate Dorrestein (Recensie)

Samenvatting:
De familie Jansen, bestaand uit Sonja, haar drie kinderen Waldo, Christine en Tommie en haar minnaar Jaap, staan op het punt op vakantie te gaan naar Schotland. Alle drie de kinderen komen van verschillende vaders. Christine, die wil dat ze Chris genoemd wordt, is een erg opstandig kind. Chris mag op de laatste dag op de camping nog even het stadje in. Haar broer Waldo wil zonder toestemming zelf naar het eiland Skye. Op een kade neemt hij afscheid van Chris en Tommie. Chris duwt hem tegen zijn borst. Hij slaat achterover en belandt met zijn achterhoofd tegen de kade aan. Vervolgens glijdt hij van de rand af en belandt in het water. Chris trekt haar broertje mee, vlucht een veerboot op en verstopt zich samen met haar broertje in de auto van Agnes. Agnes is een 70-jarige vrouw die elke jaar haar vakanties op het eiland Mull doorbrengt en dus ieder jaar met de veerboot naar het eiland vaart. Als Agnes van de veerboot met haar auto rijdt, komt ze erachter dat Chris en Tommie zich hebben verstopt op haar achterbank. Ze besluit niets te doen en naar haar huis te rijden.

De twee kinderen blijven een tijd bij Agnes. Ondertussen gaat de gezondheid van Agnes flink achteruit.

Sonja is heel erg ongerust. Ze heeft een inspecteur ingeschakeld om de kinderen te vinden. Chris haalt uit verschillende krantenartikelen op dat Waldo gevonden is. Agnes besluit op een briefje in het Engels op te schrijven of iemand de kinderen naar het hotel van hun ouders kan brengen.

Als ze vermomd bij het hotel aankomen, herkent Sonja haar kinderen toch. Ze is dolblij dat ze weer terug zijn.

Mijn mening:
Ik vond het een erg leuk boek om te lezen, en zou hem dus ook zeker aanraden. Het boek is goed opgebouwd. In het begin wordt het al direct spannend gemaakt, waardoor je wel verder moet lezen. Zeker als je niet zo van lezen houd is dit een fijn boek, want je hoeft niet eerst 2 hoofdstukken te lezen voordat het eens spannend wordt.

Natuurlijk is dit niet het eerste boek waarin een ongeluk gebeurd, of waarin iemand wegloopt van huis. Maar dit boek vind ik wel anders dan alle andere boeken. Dit komt doordat meerdere verhaallijnen inzitten, maar het boek is zo geschreven dat dit niet heel verwarrend is.

Het is een boek voor vooral jongeren, maar ook volwassen kunnen het boek best lezen. Het is niet zo dat je merkt aan het taalgebruik van de schrijven voor wie het boek is bedoelt.

Wat ik het leukst aan het boek vind, is dat het je aandacht blijft trekken. Je komt steeds meer te weten over het Chris en Tommie, maar ook over het verleden van Agnes. Je blijft ook tijdens het lezen vooral nieuwsgierig hoe het met Waldo is afgelopen.

Kortom een echte aanrader!

Dorst - Esther Gerritsen

Informatie over het boek:
Als je naar de voorkant van het boek kijkt is het niet heel duidelijk waar het boek precies overgaat, want het enige wat je ziet is een visgraat. Je zou denken misschien gaat het over iemand die visser is, maar als je dan weer naar de titel Dorst kijkt is dit niet mogelijk. In eerste instantie heb je dus geen idee waar het boek over gaat.

Tot dat je de achterkant van het boek leest of korte samenvattingen van het boek leest.

Het boek gaat over een vrouw Esther die ernstig ziek is, ze heeft kanker. Ze heeft een dochter Coco. Ze zien elkaar hooguit twee keer per jaar. Dit komt omdat Esther Coco vroeger heeft opgesloten in haar slaapkamer als ze vervelend was.

Esther ziet haar dochter op een dag in de stad fietsen. Ze besluit naar haar toe te gaan om te vertellen dat ze ernstig ziek is, want haar dokter heeft haar verteld dat het goed is om het met iemand te delen. Coco weet niet goed wat ze moet denken en vindt dat haar moeder totaal het verkeerde moment heeft uitgekozen om haar ze vertellen dat ze ziek is.
Coco heeft een relatie met een oudere man, Hans, die ze in de wasserette heeft leren kennen, maar hij staat op het punt haar te verlaten.
Coco vindt dat ze haar moeder moet bijstaan in haar laatste paar dagen, weken of maanden. Het is namelijk niet duidelijk wanneer haar moeder zal overlijden. Ze besluit om bij haar moeder te gaan wonen, om voor haar te zorgen. Ze maakt een rooster, samen met haar vader,  Wilbert, haar stiefmoeder, Miriam en een vriend van haar moeder, Martin, zodat haar moeder niet de hele dag alleen is en zijzelf ook af en toe op stap kan gaan.
Als het even niet goed gaat tussen haar en Hans gaat het helemaal mis met Coco. Ze had al een eetverslaving, maar nu wordt ze ook drankverslaafd en raakt ze verslaafd aan seks. Maar ondanks alles wordt de band tussen moeder en dochter toch heel sterk.

Toen ik de achterkant van het boek had gelezen en korte samenvattingen op internet, had ik al zin om het te lezen. Ik was erg benieuwd hoe het zou aflopen met Esther, en natuurlijk was is ook nieuwsgierig hoe het kwam dat Coco op het verkeerde pad kwam en of ze zou afkicken.
Omdat ik niet zoveel verwachtingen van het boek had, was het juist wel leuk om je te laten verrassen tijdens het lezen, ondanks dat je wel wist waar het ongeveer over ging.

Ik heb dit boek gekozen, omdat mijn lerares van Nederlands tips had gegeven met welke boeken je kon lezen. Ik zag daar Dorst tussen staan en ik werd nieuwsgierig. Ik heb de achterkant van het boek gelezen en korte samenvattingen en ik was meteen enthousiast.

Informatie over de auteur:
Voor het lezen van dit boek had ik nog nooit van Esther Gerritsen gehoord. Ik wist wel door mijn leeslijst, dat ze een schrijfster van het laatste decennium was, maar meer niet.

Nu een korte biografie van Esther:

Esther Gerritsen is geboren in 1972, en groeide op in een dorp bij Nijmegen. Ze deed een opleiding voor dramaschrijven en literaire vorming aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht. Sinds haar studie schrijft zij zowel voor jeugd als voor volwassenen. Haar werk komt vaak tot stand in samenwerking met een regisseur of met de acteurs die haar werk gaan uitvoeren.  Behalve toneelstukken schrijft Esther ook proza, en is zij columnist voor het blad Surplus.

Ze debuteerde in 2000 met de verhalenbundel Bevoorrecht bewustzijn. Hierna schreef ze twee romans, Tussen Een Persoon en Normale dagen. In 2008 publiceerde ze De kleine miezerige god. Maar in 2012 verraste ze iedereen met haar roman Dorst.

In haar werk gaat het haar niet om een “andere werkelijkheid”  te creëren, ze wil met name laten zien wat mensen elkaar aandoen en om de gedachtegang van mensen.

In 2010 verscheen haar laatste roman “Superduif”. Sinds september 2010 heeft Esther wekelijk een zeer populaire column in de VPRO gids en ze is regelmatig te gast in radioprogramma’s en op literaire festivals.

Als ik de kans zou krijgen om een keer met Esther te praten, zou ik haar graag willen vragen waarom ze is gestopt met het schrijven van romans, want ze kan het super goed.

Mijn mening:
Ik vond het een leuk boek om te lezen. Ik hou normaal niet zo van lezen, maar ik had dit boek vrij snel uit. Ik had voor het lezen een korte samenvatting op de site van de bibliotheek gelezen, ik wist dus ongeveer tijdens het lezen wat er allemaal zou gebeuren. Doordat ik al voor een deel wist wat er ging gebeuren, ben je tijdens het lezen heel nieuwsgierig wanneer wat gaat gebeuren en hoe het afloopt.

Ik zat vanaf hoofdstuk 1 meteen in het boek. Dit komt doordat in de eerste hoofdstukken Esther meteen haar dochter Coco tegenkomt en haar vertelt dat ze ernstig ziek is. De schrijfster heeft dit heel goed aangepakt, omdat je meteen in het boek zit, terwijl de eerste paar hoofdstukken van een boek vaak saai zijn en veel mensen stoppen dan ook met lezen.

Ik vind het mooi om te lezen, geleidelijk door het boek heen, dat Esther en Coco steeds een beter band krijgen. Coco raakt ook steeds ongeruster over haar moeder.

Het enige kritiek puntje over dit boek is, dat het soms, tijdens een dialoog, moeilijk te begrijpen is wie wat zegt. Dit is vooral aan het begin van het boek zo, want later leer je de personages een beetje kennen waardoor je wel weet wie wat zou zeggen.

Maar verder zou ik dit boek zeker bij anderen aanraden om te lezen! Ik heb het boek met veel plezier gelezen.

De kunst om in koor te huilen - Erling Jepsen

Ik heb 'De kunst om in koor te huilen' gekozen omdat ik voor mijn leeslijst een vertaalde roman moest lezen. Ik ben opzoek gegaan naar een vertaalde roman op internet. Ik kon niet makkelijk een boek vinden, maar een vriendin zei dat Erling Jepsen vertaalde romans heeft en ook leuke boeken heeft. Ik ben op internet gaan zoeken naar welke boeken hij had geschreven en uiteindelijk kwam ik bij 'De kunst om in koor te huilen'. Ik heb recensies op internet gezocht en die waren goed. Ik heb ook de achterkant van het boek gelezen en het boek leek me leuk dus ben ik het gaan lezen.

Samenvatting:

Allan in de hoofdpersoon in het boek. Samen met zijn vader gaat hij naar de begrafenissen van mensen uit hun dorp die overleden zijn. Op de begrafenissen vertelt eerst de dominee altijd iets, niemand moet dan huilen. Na de dominee is zijn vader aan de beurt. Zijn vader vertelt spontane grafredes waardoor veel mensen beginnen te huilen. De tranen beginnen al helemaal te rollen als Allan naast zijn vader gaat staan op hem te steunen. Doordat de grafredes van vader zo succesvol zijn, kopen veel mensen hun boodschappen bij hun kruidenierszaak. Hierdoor krijgen ze meer omzet. Het gezin heeft ook wat problemen. Moeder is vaak boos op vader als hij weer naar een begrafenis is geweest. Ook zijn er problemen met zijn zus Sanne. Zij heeft een vriendje, hij is de zoon van de concurrent. Vader is hier niet blij mee.

Thema's:

De thema’s van het boek zijn verdriet, dood en geloof. Geloof omdat het hele dorp christelijk is en dus ook de begrafenissen christelijk zijn. Ook houdt Allan zich heel erg bezig met het christendom en vooral tarzan.

Dood omdat vader naar de begrafenissen gaat van mensen die dood zijn.
En verdriet omdat vader de mensen aan het huilen maakt op de begrafenis.Bijvoorbeeld in het volgende citaat, vader en Allan zijn hier op een begrafenis en vader heeft net zijn grafrede vertelt: Het lukt, eindelijk breekt zijn gezicht, verwrongen als dat van een klein kind, hij houdt zijn hand voor zijn ogen, niemand mag het zien. Er is geen twijfel mogelijk, zijn grote lijf trilt - slager Budde huilt! 
Ook omdat het gezin een aantal keren ruzie heeft. Als vader en moeder ruzie hebben, is Allan er verdrietig om en haalt zijn zus er dan bij. Zoals in het volgende citaat, hier hebben vader en moeder net ruzie gehad, vader gaat op de bank slapen en Allan gaat naar zijn zus toe: 'Waarom huil je?'vraagt Sanne. 'Is het vader?' Ik knik. 'Heeft hij je geslagen?' Ik schud van nee. 'Is hij verdrietig? Is moeder naar bed gegaan? En ligt hij op de bank? Ik knik steeds van ja. 'Dan kan ik maar beter naar beneden gaan,' zucht ze, en ze komt haar bed uit.

Het belangrijkste personage:

Het belangrijkste personage uit het boek is Allan. Het verhaal wordt ook vanuit zijn perspectief verteld. Hij is een eigenwijs jongetje, een echte wijsneus. Dat merk je bijvoorbeeld als hij een woord niet begrijpt dan vraagt hij het aan zijn moeder, zij legt hem het woord uit. Hij gelooft haar dan niet en als hij het dan aan zijn vader vraagt en hij hetzelfde antwoord geeft, gelooft hij het wel. Ook weet hij zeker dat Tarzan iets met Jezus te maken heeft. De juf vertelt hem dat dit niet zo is maar hij blijft volhouden. Ik vind hem wel een grappig jongetje juist omdat hij zo eigenwijs is. Ik zou in ieder geval wel om hem kunenn lachen, dus ik denk wel dat vrienden met hem zou kunnen zijn als hij wat ouder zou zijn.

Taalgebruik:
In het boek word geen moeilijk taalgebruik gebruikt. Wat er gezegd wordt, word heel gedetailleerd verteld zodat je de stemming voelt die er op dat moment zou hangen. Bijvoorbeeld in het volgende stukje:

En na de les wilde ik dus even met juf Port praten. Maar ik heb geloof ik een blunder gemaakt door de wijsneus uit te hangen - zoals gewoonlijk. 'Is Tarzan niet een soort moderne aartsengel?' vraag ik. 'Nee,' zegt ze,' Tarzan is geen aartsengel en hij en Gabriël zijn zelfs in de verste verte geen familie van elkaar.' 'Dat dacht ik al,' zeg ik met een knipoog, alsof het een grap is; daarmee heb ik me al uit veel situaties gered.

In dit citaat komt de eigenwijsheid van Allan ook weer erg naar voren

Stemming tijdens het lezen:

Het boek was vrij makkelijk uit te lezen. Ondanks dat er niet echt een heel spannend moment was in het boek wilde je toch wel telkens verder lezen. Dus het was gewoon fijn om het boek te lezen, ik denk dat het komt door de manier waarop het geschreven is. Want je leest het verhaal vanuit het perspectief van een 11-jarig jongetje wat het ook weer leuk maakt.

De moraal van het verhaal:

Ik heb na het lezen van mijn boek niet echt een boodschap uit mijn boek kunnen halen. Maar het was wel een leuk boek om te lezen.

Overeenkomsten en verschillen:
Het boek ‘de kunst om in koor te huilen’ heeft niet veel overeenkomsten met de vorige boeken die ik gelezen heb, want het eerste boek dat ik gelezen heb was Stuk. Dit boek ging echt over jaloezie, anorexia en onzekerheid. En dit boek gaat daar totaal niet over. De donkere Kamer van damokles kun je met dit boek ook niet heel erg vergelijken. De enige overeenkomst tussen beide boeken is, dat je tijdens het lezen merkt dat het boek zich meer als 50 jaar geleden afspeelt. Ze hebben het namelijk over belijdenis en het hele dorp is heel christelijk en dat komt tegenwoordig niet vaak meer voor. En de donkere kamer van Damokles speelde af in de Tweede Wereld Oorlog, ongeveer 70 jaar gelden

Vragen:
- Denk je dat vader en Allan alleen maar naar de begrafenissen gaan, zodat ze meer omzet 
  krijgen voor hun kruidenierszaak of denk je dat ze ook echt naar de begrafenissen gaan
  om repect te tonen?

- Wat zou jij doen als je Allan was en met vader mee zou gaan naar de begrafenissen?